ŞİİR
|
Yokluğunda Üşümek
Sen
yoktun . Terkedilmiş
bir İstanbul vardı Yaslanmış
gökyüzünün umarsızlığına , Eylül
rüzgarlarıyla sararan Bayram
kartpostallarına benzeyen . Sen
yoktun . Bir
çocuk ağlardı istasyonlarda , Gece
yarıları uykumu böler hıçkırıkları , Trenler
geçerdi göz bebeklerimden , Kirlenirdi
bembeyaz umutlarım . Sen
yoktun . Yokluğunda
kalkardı ada vapurları , Gölgelerimiz
gezinirdi ağaçlıklı yollarda , Kayalıklarda
seslerimiz çınlardı , Deniz
seni sorardı bana . Sen
yoktun . Tüm
dünyayı değiştirebilirdim , Oysa
aynalarda eskiyor yüzüm . Ne
yana baksam karşımda bir anı , Meğer
İstanbul ne çok benziyormuş sana . Sen
yoktun . Omuzlarımda
paramparça bir yürek , Göğüs
kafesimde karmakarışık bir kafa , Kıvranarak
olayların burgacında , Gezinirim
sensizlikle , deliliğin sınırlarında . Sen
yoktun . Kanayan
bir sevda vardı , Yeryüzü
ıssızlığında . AHMET ÜMİT
|