ŞİİR
|
Unutma ki
Sen
uykusuzluk nedir bilir misin? Tırnaklarınla
yastığını parçaladın mı? Gözlerini
tavana dikip, Düşündüğün
oldu mu bütün gece? Ve
bütün bir gün, Belki
gelir ümidiyle bekledin mi hiç? Gelmeyince, Seni
aramayınca, Ölesiye
ağladın mı? Sonra
çekilip en koyusuna yalnızlıkların, Ona
ait ne varsa, Bir
bir hatırladın mı? Sen
günden güne erimeyi bilir misin? Dev
bir ağacın vekarı içinde ölmeyi, Bir
teselli aramayı, Issız
parklarda,tenha sokaklarda, Ve
bütün şehir uyurken uzaklarda, Deli
divane yollara düşüp, Yaşlanmış
bir köpek gibi, Eskimiş
bir gömlek gibi, Atılmışlığını
hissettiğin oldu mu? Sevmekten, Günler,geceler
boyunca yürümekten, Elin,ayağın,kalbin
yoruldu mu? Sen
yalnızlığın acısını bilir misin? Unutulmak
bir hançer gibi saplandı mı sırtına? İçinde
kıskançlığın zehirli çiçekleri açtı mı? Bütün
gururunu çiğneyip, Sevdiğinin
geçtiği yollarda, Bastığı
toprakları eğilip öptün mü? Sen
çaresizlik nedir bilir misin? Sen
yokluk nedir gördün mü? Yanan
başını, Duvarlara
vurup parçalamak geldi mi içinden? Sen
bir gün bin defa öldün mü? Böyleyim
diye ayıplama beni. Bir
gün kendimi, Sonsuzluğun
koynuna bırakırsam, Yaralı
ve yenik bir asker gibi, Darılma. Unutma
ki, Her
seven atsız bir kahramandır, Unutma
ki, İnsan
sevdiği ve sevildiği kadar insandır. ÜMİT YAŞAR
|